Joost van den Bogert

Daar liepen ze dan, van de Grote Markt naar het Stedelijk Gymnasium, vier mannen, wandelend  in de aarzelende ochtendzon. Zo op het oog een heel normale zaak. Totdat je ontdekt wie ze zijn en wat ze doen. Drie mannen zijn aan het woord, de vierde is een en al oor. Bustan vertelt over het gevaar in Syrië dat hij ontvluchtte en de hulp die hier in Nederland nodig was voor zijn zoon. Dan Edo, die op een onverwacht moment het dak boven zijn hoofd kwijtraakte en tijdens de wandeling zijn schaamte eerlijk op tafel legt. Of Marcel, die zijn geliefde plots moest begraven, daarna meteen zijn huis uit werd gezet en uitlegt hoe de nachtopvang daarna een tijdje zijn deel was. En de luisteraar? Die heet Jos, toevallig ook de burgemeester, maar ook een medemens.

Ik zag op dat moment de droom van Stem in de Stad eventjes werkelijkheid worden. De burgemeester nam de tijd en gaf een stem aan mensen die het niet gemakkelijk hebben gehad in hun leven. Zo kwamen op die zaterdagochtend vier mannen die je niet samen zou verwachten tóch bij elkaar. Mensen met heel verschillende verhalen blijken namelijk meer met elkaar te delen dan je in eerste instantie denkt. We zijn toch allemaal mens, van vlees en bloed, met verlangens en angsten, met het altijd onderweg zijn en onze eenzame momenten. Daar waar die verhalen klinken, komt er ruimte voor liefde, troost, humor, irritatie, rechtvaardigheidsgevoel. Kortom, voor gemeenschap.

Sinds dit voorjaar mag ik als pastoraal manager bij Stem in de Stad meeluisteren naar de stemmen zoals die van Bustan, Edo en Marcel. En wanneer deze stemmen klinken, twaalf in totaal, dan hoor je niet alleen maar informatie. Het zijn verhalen die wat met je doen, die iets losmaken. Dat is tenminste mijn ervaring. Je wordt uitgenodigd om mee te leven met je medemens. En je wordt uitgedaagd: wat kan ik betekenen voor mijn medemens? Het antwoord op die vraag zou weleens op de Nieuwe Groenmarkt kunnen liggen…..